اثربخشی دارودرمانی، تن آرامی و درمان ترکیبی در کاهش اضطراب و میزان اپی نفرین و نوراپی نفرین در بیماران با تشخیص اختلال اضطراب منتشر

مقدمه: اختلال اضطرابی یکی از شایع ترین اختلال های روان پزشکی است که به مراقبت های بهداشتی زیادی نیازمند است. در این پژوهش به مطالعه ی اثربخشی روش های دارودرمانی و تن آرامی در کاهش اضطراب و میزان اپی نفرین و نوراپی نفرین در بیماران با تشخیص اختلال اضطراب منتشر پرداخته شده است. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی روی 30 بیمار مبتلا به اختلال اضطراب منتشر است. بیماران به سه گروه 10 نفری شامل گروه تن آرامی، گروه دارودرمانی و گروه درمان ترکیبی تقسیم شدند. به منظور مقایسه، یک گروه 10 نفری از افراد سالم نیز به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس اضطراب بک و شاخص ارزیابی اضطراب هامیلتون بود. همچنین برای اندازه گیری میزان اپی نفرین و نوراپی نفرین در بدن از سنجش میزان متانفرین و نورمتانفرین (متابولیت اپی نفرین و نوراپی نفرین) موجود در ادرار 24 ساعته استفاده شد. داده-های به دست آمده مورد تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که روش های درمانی تن آرامی، دارودرمانی و ترکیبی در کاهش اضطراب و میزان اپی نفرین و نوراپی نفرین به طور معناداری موثر بوده، ولی تفاوت معناداری بین سه شیوه فوق مشاهده نشد. همچنین یک رابطه معناداری بین میزان اپی نفرین و نوراپی نفرین با اضطراب و بین روش های درمانی و کاهش میزان اپی نفرین و نوراپی نفرین مشاهده شد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق، می توان نتیجه گرفت که روش های درمان تن آرامی، دارودرمانی و درمان ترکیبی باعث کاهش اضطراب و میزان اپی نفرین و نوراپی نفرین در بدن می شوند. بنابراین می توان در بسیاری از موارد به جای استفاده از داروهای ضد اضطراب که اثرات جانبی روی بدن دارند، از روش تن آرامی استفاده کرد.